Alweer de laatste dag in onze nationale parken tour 🙁

In verband met Memorial Day was de drukte-verwachting van vandaag (quote) “It will be the busiest memorial day EVER”. Aangezien er bijzonder weinig parkeerruimte is bij het visitor center hebben we besloten absurd vroeg te gaan, geholpen door de verwachte temperatuur van 37C.

Om 4:30 ging onze wekker af en een kwartier later zaten we op de weg, aangekomen in Zion even snel broodjes gesmeerd en hop > Om 6 uur de eerste shuttle bus het gebied in genomen. Vandaag doen we een gedeelte van de West Rim Trail + Angel’s Landing, laatstgenoemde schijnt de mooiste plek van het park te zijn, feitelijk is het een kleine piek van één van de hoge bergen hier, die enigszins los staat van de rest, mooie plek voor wat overzichtsfoto’s.

Na het bordje met informatie over de West Rim Trail, stond er ook nog een waarschuwing voor de Angel’s Landing Detour, ook in de bus werd al aardig gewaarschuwd…. er schijnen de afgelopen jaren toch zes mensen om het leven zijn gekomen… zou het dan toch echt wel link zijn?

Vol goede moed richting West Rim Trail, het eerste kwartier viel wel mee, daarna werd het echter behoorlijk steil. Af en toe toch maar even rusten, ook een mooi moment om even de omgeving te verkennen.

en een fotootje van Miepje te maken, één van haar favoriete foto’s te merken aan haar reactie “Tssss… wat een hoofd” 😀

Onderweg kwamen we nog een bijzonder fitte man van 70 tegen die ook omhoog ging, hij wilde nog “even” naar boven voordat hij uit moest checken in het hotel… hij was echter water vergeten, maar begon een verhaal dat hij met Jelly Beans zijn mond wel wat vochtig kon houden… Omdat we het absoluut niet verantwoord vonden hebben we hem een flesje water gedoneerd, wij hadden ruim 4 liter bij ons 😀

Was ook wel een gezellige man om mee te kletsen, had (zoals alle Amerikanen) weer een boel hints en plekken waar je echt heen moet gaan…. als ik ze allemaal ga opzoeken kan ik beter een jaar sabbatical nemen 🙂

Toen we dachten dat we al bijna boven waren zagen we onderstaande, hier moesten we inderdaad ook nog overheen… (en achteraf zaten we toen pas op een kwart ofzo)

Uiteindelijk kwamen we op een wat vlakker deel terecht, hier stond een bordje linksaf voor West Rim Trial, rechtsaf naar Angel’s Landing, maar dat was nog maar 1 kilometer… dat kon niet kloppen, we waren pas twee uur onderweg… ze bedoelen vast uitzicht op Angel’s Landing ipv de beklimming ervan. Met een heerlijk foute aanname op pad naar West Rim Trail, na ruim 45 minuten kwamen we de eerste tegenliggers tegen… en gelukkig maar… “Guys, where are you going, this is a 28 mile backcountry path and you don’t seem to be staying overnight”… ahh… crap 🙁 Gelukkig was het een gezellig stelletje, al druk kletsend gingen we de juiste kant weer op… de tijd vloog voorbij. Tijd voor de herkansing, op naar Angel’s Landing 🙂 Dit was het pad naar Angel’s Landing:

Kernwoorden: S.T.E.I.L, smal, ketting waar je je af en toe aan vast kon (nou ja… moest) houden, maar ook prachtig.

Na bijna 3 uur eindelijk boven aangekomen, tijd voor wat fotootjes, goed vasthouden Miep, je glijdt zo weg 🙂

Een mooi uitzicht over de hele vallei:

Aan de andere kant zagen we de weg door de vallei met een bushalte (niet de onze overigens, die zat een stuk verder)

Er was ook ruim voldoende tijd om je zonden te overdenken 🙂

Er stonden her en der ook stapeltjes stenen… ik vond het wel een mooie plek om een stapeltje stenen te maken met de naam van mijn moeder erin gegraveerd, zodat ze voor lange tijd van dit mooie uitzicht mag genieten.

Na onze welverdiende rust en een ietwat vroege lunch was het tijd om terug te gaan… oh ja.. ehm… dat moest via hetzelfde pad, omhoog was het al een aardige klus, maar naar beneden is vaak nog lastiger.

(Je moest eerst een supersteil stuk afdalen en vervolgens weer een stukje omhoog om bij de ander berg uit te komen, dat zie je in bovenstaande foto)

Niet vallen schat!

Miepje powerrrrrrrrrrrr

En Miep met wat minder power 😀 (Het is een wandelpad, geen zitpad 🙂 )

Toen we wat lager waren nog even een fotootje met het uitzicht op het laatste stukje van de beklimming.

Natuurlijk ook nog even een lief fotootje met achtergrond 🙂

Toen we eindelijk weer beneden waren was het tijd voor, helaas, het laatste “Been there, done that”-momentje… Het was een best zware wandeling, maar oh zo verschrikkelijk mooi… Op de terugweg gutste het zweet van je voorhoofd af… zo enorm veel warmer was het geworden in die paar uur. Ben erg blij dat we zo extreem vroeg waren vertrokken!

Vanavond is het helaas alweer tijd om de camper op te ruimen en de koffers in te pakken, morgen rond een uur of zeven vertrekken we… op naar Las Vegas, camper inleveren, naar het hotel, inchecken en dan nog een half dagje plezier hebben voordat we weer terug naar Nederland “mogen”.  Het was echt een TOPvakantie 😀

 

Vanochtend voor de verandering maar weer om 5 uur opgestaan, zodat we netjes om 8 uur in Zion konden zijn.

Enter Zion:

Even later kwamen we een tunnel tegen van een kilometer of twee, echter was alleen het midden hoog genoeg voor onze camper, er was wel een hokje voor bewaking, zodat ze je gecontroleerd door kunnen laten rijden… maar je raadt het al: Dicht. Dan maar op de gok. Ging nog goed ook, pas op het eind kwamen we een auto tegen, beetje langs elkaar schuifelen en hopsakee 🙂

De wegen waren sowieso niet overal even breed.

Camper in Springdale bij het Zion Adventure Center neergezet, waterschoenen, sokken en een wandelstok gehuurd en we waren klaar voor “The Narrows”, een wandeling door een rivier in een diepe kloof. Zelfs voordat we er waren zag het al best hoog uit.

De eerste mijl was nog een regulier pad langs de bergwand, soms zag je stukken vervaarlijk ver overhangen, je wilt er niet bij zijn als dat instort.

Gezien het vroege tijdstip liep er ook nog wat wild, een dag geen “vriendje” is een dag geen vakantie lijkt het hier wel… Hallo jullie, kijk mij eens goed luisteren 😀

Hmm… ziet er nat uit, anyway, let’s get going.

I

Ik kijk wel blij, maar ik ben best een beetje nerveus hoor, ik heb al zulke koude voeten 🙂

Een korte compilatie van “Oh wat zijn ze lief foto’s” 🙂

Het water was overigens kraakhelder, de inkomende stroompjes kon je gewoon drinken.

Hmm, het moet niet dieper worden hier… dan wordt mijn zwembroek nat… (Miepje-logica) 😀

Op enkele plekken was het water toch nog wel redelijk diep. Bijna nat:

Hey, dat valt best mee, laat ik gewoon door de rivier gaan ipv het erg drukke paadje net er langs 🙂

Oh ehm… nu weet ik waarom ik de enige was 🙂

Onderweg hebben we flink genoten van het mooie uitzicht.

En voor de afwisseling nog weer een keer een Lion King shot (Melissa “hield” er erg van als ik weer eens met waterschoentjes over gladde rotsen ging klimmen) 😀

Op ongeveer 2/3e van de wandeling kwamen we bij Wall Street, een wat smaller deel van de kloof, mooi uitzicht naar boven:

Zo tegen 11 uur werd het iets warmer, zo warm zelfs (32C) dat zelfs Melissa het lef had om haar zwembroek na te laten worden 🙂

Na een wandeling van een uur of 5 zat het er weer op, bij de ingang was het ook 10x drukker dan ‘s ochtends vroeg, wederom blij dat we erg vroeg zijn gegaan. Op weg naar de campground kwamen we nog een restaurant/speeltuin/giftshop-achtig complex tegen, met wat op schaal gebouwde western-gebouwen.

We hadden best wel trek….. en toen zagen we een typisch hamburgertentje binnen…. nouja…. h.e.t. m.o.e.t. m.a.a.r. w.e.e.r. 🙂

Ohja, mafkezinnen lopen hier inderdaad vrij rond 😀

Eindelijk in Leeds aangekomen kwamen we erachter dat we geen brood meer hadden, supermarkt was niet al te ver weg… halfuurtje lopen… ach… goede cooling-down… vanzelfsprekend was de supermarkt 5 minuten dicht toen we aankwamen 🙁

Onderweg nog wel leuke tuinen gezien, zoals onderstaande bij de oprit van een boerderij.

Morgen gaan we de befaamde West Rim Trail icm Angel’s Landing doen, een zware tocht naar de top van één van de pieken in het gebied, waarop je een bijna 360 graden overzicht hebt.

 

 

Ook voor vandaag was bijzonder slecht weer voorspeld, voor de zekerheid vroeg de wekker gezet… wellicht hebben we geluk 🙂

*ring* *ring* *ring*, het is weer 6 uur… hey.. wat bespeuren we daar, een heerlijk zonnetje, yeehaa 🙂 Opstaan en snel richting richting het park.

Vandaag hadden wij de Navajo & Queen’s Garden trail op het programma staan. Al snel stonden we bij Sunset Point waar we konden uitkijken over het gebied:

De wandeling begon met een vrij stijle afdaling door een kloof.

Eenmaal beneden was er een heerlijk rustig pad door het gebied. (de meeste mensen liepen de route andersom, daardoor was het verlaten voor in ieder geval de eerste helft)

Ahh, een boom die als stoel kan dienen, hop nog even een foto van ons beiden, Miep vanaf de ene kant, ik vanaf de andere.

En natuurlijk ook even samen, op de achtergrond zie je de grote kleurverschillen tussen de diverse steenlagen.

Het was een best bizar gezicht, heel hoge, smalle rotsen, waartussen veel materiaal al weggeërodeerd is, het gesteente was ook bijzonder broos, heb af en toe geprobeerd een mooi uitzichtspunt te beklimmen, maar je glijdt weg in de klei-achtige grond en de rotsen breken gewoon af als je er op staat staan.

In de categorie “Wie niet luisteren wil moet maar voelen” bieden wij u deze twee bomen aan, de éne wilde groot groeien en vroeg de ander om iets verderop te gaan staan, deze weigerde… u ziet het resultaat:

De kloven zijn hier best diep, op een foto zie je dat niet al te goed, daarom ééntje in perspectief: Spot de Miep!

De wandeling zelf was een makkie, paar honderd meter omlaag, 4km lopen en weer paar honderd meter omhoog… de andere routes waren of nóg korter of 20+km (en afgesloten). Na de wandeling zijn we naar Inspiration Point gegaan, vanuit hier heb je een mooi uitzicht over het gebied. Tijd om onze lunch te verorberen en een uitzichtfoto te maken.

Gaandeweg de ochtend kwam de bewolking, net voor het weer ging regenen waren we weer terug op de campground. De rest van de dag even lekker chillen en morgen op naar Zion, ons laatste National Park van deze véél te korte vakantie.

En we zijn aangekomen in Bryce 🙂

Het was even afzien twee dagen rijden en we hadden dan ook behoorlijke ontwenningsverschijnselen mbt al het moois dat we normaliter elke dag zien… Vanaf nu hoeven we niet meer ver te rijden, nog minder dan 500km totdat we weer in Vegas zijn.

De rit door Utah was niet echt enerverend, het was een grijze regenachtige dag, hier in Bryce regende het zelfs behoorlijk hard, helaas blijft het weer tot maandag minder… gelukkig hebben we ook regenkleding bij ons. De wandelschoenen zijn weer droog en ook weer waterbestendig gemaakt, die kunnen er morgen dus weer tegenaan 🙂

Morgen doen we een gecombineerde wandeling door Bryce (hybride van twee wandelingen aan elkaar gekoppeld, daardoor kunnen we in één dag alle highlights zien). Morgen dus weer fotootjes 😀

Vandaag een bijzonder kort weblog, vandaag en morgen zijn echte reisdagen, veel rijden en verder weinig…  We hebben wel een mooi plekje in een natuurgebied bij Willard Utah gevonden om te overnachten.

Het is trouwens goed merkbaar dat we uit de bergen komen en richting het zuiden gaan, de temperatuur is hier véél hoger, dus weer tijd om in een korte broek de bbq aan te steken 🙂

(Miep was de anonieme fotograaf)

Morgen deel twee van de reis, daarna twee dagen Bryce en twee dagen Zion, om de vakantie goed af te kunnen sluiten 🙂

Op onze laatste dag in Yellowstone hebben we het noorden verkend. Een bezoekje aan Mammoth Hot Springs en Slough Creek, wel weer een stukje rijden, “even” door het park rijden en je bent zo weer 150mijl verder! Voordeel: Sneeuwvrij (dat hebben we nu wel even verdiend) 🙂

Er zijn echt ongelovelijk veel geisers in Yellowstone, velen bevinden zich ook gewoon naast de weg, af en toe lijkt het net of je dikke mist of een bosbrand binnenrijdt, maar het is toch gewoon weer een geiser die staat te dampen.

‘s Ochtends hangt er sowieso wel wat mist, dit geeft best mooie plaatjes.

De Mammoth Hot Springs was een collectie van geisers, echter mijns insziens wel wat minder mooi dan bij Norris bijvoorbeeld. De afzetting van mineralen geeft wel mooie kleuren, zo ook wit. Ben zelf ooit weleens bij Pamukkale (kalkafzetting in Turkije) geweest, echter was dat mijns insziens wat vergane glorie (erg vervuild)… de kalkafzettingen hier deden er niet voor onder 🙂

Ohja, laten we meteen met het goede nieuws beginnen, vandaag zijn we eindelijk een beer tegengekomen!!! Oh wacht, het waren er zelfs twee die op ongeveer een kilometer afstand van elkaar liepen. Bijzonder gaaf om te zien.

Op zo’n korte afstand best indrukwekkend overigens, de beer zelf leek niet echt onder de indruk van de aanwezigheid van mensen…. sjouwde onverstoord door zonder ons een blik waardig te gunnen. Iets verderop spotten we ook een bizon-kalf, nu nog lief en schattig 🙂

Vol goede moed op weg naar een wandeling bij Slough Creek, deze is oorspronkelijk een mijl of 24, maar je kunt hem inkorten, in een km of 8 zijn de hoogtepunten wel te zien.

Bijvoorbeeld onderstaand dier, geen idee wat het is overigens, iemand een idee?

Tegen twaalf uur hadden we weer een mooie rots in een meertje ontdekt, tijd voor lunch, check dat uitzicht:

Toen we iets van anderhalf uur gewandeld hadden kwamen we uit de bergen/bossen en in een vlak, grassig gebied, met op de achtergrond de nog steeds besneeuwde bergen.

Op deze vlakte troffen we ook het gewei van een hert-achtige aan.

Om het even in perspectief te zetten: (Was nog zwaar ook trouwens)

We kwamen een boel dieren tegen, zoals onderstaande, deze zat rechtovereind de omgeving te bewaken en zijn vriendjes te seinen als er gevaar dreigde 🙂

We hadden al gezien dat er eentje aan het graven was langs het pad, deze bleef na de waarschuwing even weg, maar uiteindelijk won de nieuwsgierigheid het toch 🙂

Oh wacht, ik zie er niet uit, helemaal onder de modder, eerst even douchen en dan een nieuwe poging 😛

Tadaa, daar ben ik dan 🙂

Ook hier weer veel bizon’s, u mag de ondertitel bij de volgende zelf bedenken:

Een aantal was hun wintervacht al aan het afstoten, echter gaat dit niet altijd even snel, onderstaande bizon was dus ook heerlijk in het zand aan het rollen om het proces wat te bespoedigen.

Op de terugweg nog wat kleinere grazers gespot.

Daarna hebben we anderhalf uur in een file gestaan, na een tijdje bleek dit te komen door wat bizon’s op de weg in combinatie met een toerist die niet durfde in te halen en er dus maar achter bleef….  Rond half zes waren we weer terug in West Yellowstone, waar we , op speciaal verzoek van Melissa, nog even naar een souvenirwinkeltje zijn gegaan. Langer dan 20 minuten kon ik het echter niet volhouden 😀 (Oh wat heb ik toch een aversie voor winkels vol met rotzooi, meuk en troep, elke op toeristen gerichte winkel dus…)

Yellowstone was echt prachtig, ben blij dat we er een dag extra gebleven zijn. Morgen en overmorgen zijn weer reisdagen, op naar Bryce Canyon, via Salt Lake City. Kijken of we nog wat  Mormonen spotten, zei al tegen Melissa dat dit een buitenkansje was om een eigen harem op te bouwen. Snap alleen niet waarom ze dat nou niet serieus neemt 😀

 

 

 

Vandaag om kwart voor zeven aangekomen bij Old Faithful, mistig, koud…. en helaas 15 minuten nadat hij een straal water omhoog gespoten had, deze konden we om kwart over acht alsnog aanzien, helaas met niet veel betere weersomstandigheden. (De foto is door de slechte weersomstandigheden en spelen met de instellingen helaas nogal mislukt, maar het gaat om het idee, toch 😀 )

Vanaf Old Faithful zijn we een wandeling gaan maken… nou ja, een soort van hybride van 3 verschillende wandelingen, bij elkaar zo’n 11km. We begonnen met een redelijk goed begaanbaar pad, er lag wel wat sneeuw her en der en het was nogal drassig van al het water, tijd dus om onze eigen wandelstokken te maken 🙂 (Altijd handig zo’n Leatherman met zaag)

Een beetje onwennig zo’n wandelstok, je voelt je toch een beetje als zo’n tachtigjarige skiër, met stokken maar zonder ski’s in de bossen 😀 (Sommigen noemen het geloof ik Nordic Walking). Aan het eind van dit pad kwamen we bij de Kepler Cascades, een flink aantal watervallen in de Firehole river, de rivier die dwars door het geisergebied loopt.

Van deze wandeling kwamen we uit op wat een fietspad zou moeten zijn, die ons naar de 5km verderop gelegen Lone Star Geyser zou moeten brengen… nouja… fietspad….

Dit zijn de enige mensen die we zijn tegengekomen op de hele route! (Met langlaufski’s dus, achteraf wel een goed idee, zak je wat minder snel weg)

Dit is dus de beroemde Firehole river die we een hele tijd gevolgd hebben. Het is in principe een smeltwater-rivier, maar wordt ook gevoed door een flink aantal geisers.  We hadden het af en toe wel lastig om het pad te volgen, normaliter ligt hier strak asfalt, maar nu twijfelde je bij elke brede doorgang tussen de bomen door 🙂

Rond 11:30 zagen we een open gebied met privé geisers (althans, voor de dag)

Één probleempje, er was nergens een zitplaats 🙁

Zo, een jaartje van de levensduur van mijn rug afgesnoept… FIXED 🙂 Tijd om heerlijk te genieten van onze lunch (of in mijn geval… bijkomen)

Heerlijk eten met zo’n zwavelluchtje 🙂 Onderstaand was de tweede geiser in onze lunchtuin, je voelde af en toe de grond echt brommen/trillen als er weer water omhoog kwam, best gaaf.

Je kon trouwens erg goed het verschil zien tussen de oude bossen (zoals boven) en de bossen van na de brand in 1989 waarbij 36% van het park is afgebrand, je ziet veel jonge naaldbomen met een boel dode hogere stammen er tussen.

De sneeuw was overigens niet overal even stevig, het begon een beetje als volgt:

Maar werd al snel:

Het was echt zwaar ploeteren, vaak kwam het bij mij tot halverwege mijn bovenbenen, Melissa kon er uberhaupt al nauwelijks meer staan, dus de nobele taak aan mij om kleine-beentjes-sporen te maken in de sneeuw…

Na een uur of 5 begonnen we ons wel wat zorgen te maken, snel wandelen was simpelweg onmogelijk, uiteindelijk hebben we een gemiddelde van nog geen 2km per uur gehaald, dat zijn rollator-snelheden 🙁

Toen we boven op een berg aankwamen zagen we gelukkig Old Faithful in de verte, met vers elan gingen we de strijd aan… het zou toch maar een halfuurtje zijn…. enfin… bijna 2 uur later kwamen we weer bij de camper aan. (De sneeuw was volledig slush hier) We hadden totaal geen energie meer om uberhaupt nog maar een poging te wagen Old Faithful met iets beter weer te bekijken > Hup naar de campground.

Een klein kwartiertje later kwamen langs een ander mooi gebied, het Midway Geyser Basin… en het zag er mooi uit…. twijfel twijfel….. droge sokken en gympen aangetrokken en toch maar een stukje rondgewandeld… gelukkig maar! Prachtige kleuren door de bijzondere organismes die het geiser-water “eten”.

Azuurblauwe “jacuzzi’s” waar je wel even in zou willen opwarmen.. (Slecht idee overigens, erg heet)

Deze vond ik echt buitenaards prachtig, een kleurenpalet wat er bijna nep uitziet.

 

Resultaat van deze mooie dag: Beiden volledig atje…. en schoenen die ik letterlijk leeg moest laten lopen toen …. hopen dat we deze voor morgen weer droog weten te krijgen…. @uitdaging.  Vol goede moed op weg naar morgen dus, morgen willen we naar het noorden van het park, Lamar Valley (wandeling) en Mammoth Hotsprings.

Ring…. ring…. ring….. 5:30 en het alarm gaat af… Yeehaa, tijd om richting Yellowstone te gaan 😀

De zuidingang van Yellowstone is te bereiken via Grand Teton, dus daar konden we ook nog even rustig afscheid van nemen. De herten keken ons na….

Nog even afscheid nemen van de bergen…

en doorrijden maar…. Het viel nog aardig tegen, waren toch een uurtje of twee onderweg voordat we bij Yellowstone lake waren, de weg er naar toe was er één van tunnelvisie… namelijk metershoge sneeuw aan beide kanten van de weg. Het meer zelf was ook nog niet geheel ijsvrij:

Het duurde niet lang voordat we de eerste bizon tegenkwamen, die zijn toch echt wel een stukje forser/krachtiger dan onze nederkoeien. Er gebeuren ook meer “ongelukjes” met de combinatie domme-toerist vs bizon dan met welk ander dier dan ook in Yellowstone. (Sommigen schijnen te denken dat je ze kan knuffelen, net zoals de koeien in een Nederlandse stal)

Aan de overkant van de weg zagen we witte rook, ook als niet-katholiek waren we toch wat benieuwd naar wat het was, yay, onze eerste geijser:

Een stukje verderop ook een geijser in een grot, men noemde het de drakengeijser, zag er wel indrukwekkend uit, de lucht was overigens nog indrukwekkender… zo’n heerlijke zwaveldamp, Melissa betichtte mij al van eieren-misbruik 😀

Onderstaande geijser had zichzelf ooit opgeblazen en zag er nu meer uit als een vijver met borrelend beton.

Over bizons gesproken, die beesten zijn echt voor niets of niemand bang… zelfs voor onze grote gevaarlijke “road bear” gingen ze niet aan de kant…

In de Yellowstone river zitten een aantal flinke watervallen, helaas konden we er maar bij één komen, de rest was door de sneeuw nog ontoegankelijk. Helaas kan je op een foto alleen beeld opslaan, maar als je er staat dan hoor je dat donderend geraas en je voelt de temperatuur dalen door de waterdamp. (zelfs op deze afstand)

We hebben onze dag afgesloten bij Norris Geyser Bassin, het één na grootste geyser-gebied hier, morgen gaan we richting het gebied waar de beroemde Old Faithful staat.

Een kleine impressie:

Zooooo…. tijd om een flinke Cubaanse sigaar op te steken, kunnen ze hier vast waarderen 😀

Bij tijd en wijle vergat je bijna dat je uberhaupt nog op aarde was… zo ontzettend buitenaards ziet het landschap er uit:

En op naar morgen 🙂 Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Old Faithful is één van de meest betrouwbare actieve geijsers hier, echter ook het toeristisch hoogtepunt, dat wil zeggen: Busladingen met irritante Aziaten en mensen die geen fatsoenlijke afstand wensen te houden, want stel dat je een ander ook een foto gunt. Om die irritatie te voorkomen gaan we morgen rond 05:30 al die kant op, om in alle rust van de omgeving te kunnen genieten en wellicht nog wat wild te spotten. Nu is het tijd voor een heerlijke hamburger 🙂

Last but not least: We zijn via de westingang naar ons RV park gegaan (Yellowstone Grizzly RV), is erg groot, ruimte voor 267 campers… een oprit van 5 rijbanen breed, waarbij men aangaf dat er in de zomer ook nog een dikke rij op de weg staat… maar daar ging het niet om 🙂 We zijn inmiddels  in staat numero 6! Montana.

Ons laatste dagje Grand Teton was planningstechnisch nogal een uitdaging, feitelijk hadden we gisteren alles al gedaan wat mogelijk was gezien het feit dat bijna alles gesloten was. Op de kaart van het gebied stonden gelukkig ook hoogtes aangegeven, op goed vertrouwen dus maar op naar de laagste wandeling, 2 Ocean Lake Trail.

Het laatste zandpad naar deze wandeling toe was al dicht 🙁 Toch besloten om de wandeling te gaan maken, wisten wij veel dat dit zandpad al 5km lang zou zijn (en een aardige uitdaging af en toe)

Je verwacht het niet, maar er lag wederom een beetje sneeuw 😀

Met een gezonde dosis eigenwijzigheid hadden we besloten dat we sowieso naar het meer zouden gaan, dat de helft van het pad onder een laag van 20 – 120cm sneeuw lag was wel lichtelijk oncomfortabel 🙂 (Zeker toen de schoenen ook van binnen kleddernat waren)

Al snel zagen we de eerste sporen van beren, bijzonder gaaf om te zien, maar stiekem raak je ook wel een beetje ongerust dat je deze “mensvriendelijke knuffelberen” ook echt kan tegenkomen 🙂

Bovenstaand was een grote achterpoot, de voorpoten zijn ietwat kleiner, onderstaand een voorbeeld van twee berenklauwen, de één van een grizzly, de ander van een Miep 🙂

Ondanks dat we eigenlijk gewoon op een toegangsweg liepen was het uitzicht wel mooi.

Ook zie je veel herfstkleuren.

We hadden stiekem gehoopt Moose, Bear of Elk tegen te komen, maar we moesten het vandaag doen met wat kleinere diersoorten.

Na twee uur eindelijk aangekomen bij het meer, zoals je kan zien was het parkeerterrein al aardig ten dode opgeschreven 😀

De wandeling loopt om het meer heen, maar helaas was het pad volledig onzichtbaar door alle sneeuw, het deed hier sowieso wat winters aan.

We zagen nog wel een Golden Eagle rondvliegen bij het meer, helaas vrij lastig op de foto te krijgen, 30 mislukte foto’s en één matige verder:

Op vrij veel plaatsen zag je resten van allerlei dieren, naar onze aanname waarschijnlijk herten die door wolven te grazen zijn genomen.

Toch geen volledig verloren dag *pfew*.  We hebben nog een kilometer of 10 door prachtig gebied gelopen… (Nou ja… lopen… het was meer piste-klauteren zonder sneeuwschoenen 🙂 )

Morgen met goede moed op naar het (hopelijk) hoogtepunt van de vakantie: Yellowstone. Het schijnt dat het gebied rondom de geysers gewoon toegankelijk is… lijkt me echt gaaf om Old Faithful in actie te zien!

We hoefden vandaag niet ver te rijden, we zaten nog geen 100km van Grand Teton af, min of meer het voorportaal van Yellowstone, maar wel een apart nationaal park.

Wel een prachtige naam in dit puriteinse land, téton is Frans en verwijst toch echt naar de typische vrouwelijke rondingen aan de voorkant 😀

Aangezien het park een stuk lager ligt dan de Rocky Mountains hadden we gehoopt dat het hier wat meer “ontdooid” zou zijn, die fiducie waren we al snel kwijt…

We zijn doorgereden naar Colter Bay Visitor Center om te informeren wat we wél konden doen… dat bleek helaas niet veel te zijn, alleen een stukje van de wandeling om Jackson Lake en een wandeling 60km zuidelijker bij Taggart Lake waren  “waarschijnlijk” begaanbaar, de vriendelijke ranger adviseerde ons dan ook over twee weken terug te komen, helaas had hij geen bijpassend budget 😛

Het was echt prachtig weer, er hing nog wel een deken van mist, maar dat maakte het des te mooier.

Er was niemand te bekennen, maar gelukkig hadden we het statief bij ons, waardoor we af en toe toch een fotootje van onszelf konden maken.

Zowaar is het eindelijk gelukt om een arend op de foto te krijgen! Yeehaa 🙂 Helaas gaat het zo snel dat ik alleen een wat vage foto heb, maar toch… (Je zult even moeten inzoomen)

Aangezien het wandelpad bedekt was met 1mtr onbegaanbare sneeuw moesten we onszelf maar een weg banen… Bear Grylls is er niets bij 😀 (Wij moeten notabene zelf ons cameramateriaal meesjouwen 🙂 )

Jackson Lake bij laaghangende wolken, wat kleine afgevlakte heuveltjes op de achtergrond…

Oh wacht… er zit nog iets boven 🙂

Prachtig gezicht, het half-bevroren meer, de bergen, de weerspiegelingen…we  konden er echt uren naar staren… tijd voor een middagdutje dus 🙂

Na een paar uur op de bonnefooi langs het water lopen kwamen we toch weer enigszins in de buurt van de camper, op naar Taggart Lake. Onderweg had je al mooi uitzicht op de Tétons.

Vanaf Lake Jenny hadden we een nog beter uitzicht.

Onze camper wist niet wat het meemaakte 🙂

Het eerste stuk van het Taggart Lake Trail zag er veelbelovend uit, mooi pad, droog…. maar al snel kwamen we weer wat sneeuw tegen.

Een paar minuten later werd het al rustiger en vooral witter op het pad 😀

Op veel plaatsen lag er meer dan een meter sneeuw, zo af en toe zakte je ook weg tot boven je knieën 🙂 Na ruim een uur door de sneeuw ploeteren zijn we bij Taggart Lake aangekomen, nouja… frozen lake was een betere benaming geweest 😛

Wel een prachtig uitzicht weer, het meertje met de bergen op de achtergrond deed me enigszins denken aan die scene in de film Braveheart, waar William Wallace achterna wordt gezeten over een ijsvlakte en dan met bijlen het ijs probeert te breken… had zo hier opgenomen kunnen zijn.

Last but not least, ook hier schijnt het weer te wemelen van de beren, overal zijn er waarschuwingsbordjes… en plekken waar ze gesignaleerd zijn worden ook direct afgezet…. helaas hebben wij er nog maar één mogen spotten:

Vanavond maar eens gaan uitzoeken wat we morgen gaan doen, de enige twee wandeligen die semi-open waren hebben we vandaag al gehad…. er is hier echter zoveel te zien dat we vast wel weer wat leuks vinden.