Op weg naar onze laatste stop voordat we in Yellowstone aankomen. Een erg lange, saaie route helaas…. maar ook dat hoort erbij.

Voor de lunch nog wel een plekje gevonden met weids uitzicht.

Wel ideaal dat er ook gewoon een generator aan boord is, naast de gebakken eitjes kan je dan ook gewoon brood roosteren. (Jaja, ontzettend verwend 🙂 )

Onderweg kom je af en toe nog wel wat bijzondere dingen tegen, deze berg stond als enige in de middle of nowhere (de bergen op de achtergrond zijn zeker 100km ver weg), het leek wel een oude vulkaan.

Soms kom je bergen tegen die de meest bijzondere kleurschakeringen hebben, onderstaand gesteente had roze, rood, paars, wit en geel gekleurde delen.

Onze campground vandaag, de Longhorn Ranch, ziet er bijzonder goed uit, we hebben zoals gebruikelijk weer een plekje zonder directe buren.

Ook weer goed voor uw dagelijkse Martin Gaus momentje 😀

Of twee: (Prachtig trouwens, de kleintjes kregen zwemles van pa/ma, uren achter elkaar heen en weer zwemmen, gecorrigeerd worden etc)

Voor de resterende dagen (oh man, wat gaat die vakantie toch absurd hard) hebben we de  planning wat aangepast. Zo willen we wat meer tijd in Yellowstone, Bryce en Zion. We hebben de route van Yellowstone naar Bryce wat ingekort en daardoor ruimte gekregen om 4 dagen in Yellowstone te blijven, 2 dagen in Bryce en 2 dagen in Zion. Morgen gaan we in Yellowstone eerst maar even naar het visitor center, ik had van tevoren wat dingen bedacht, maar die blijken nu al niet mogelijk te zijn. (Kanoën over een bevroren meer bijvoorbeeld) Gewoon vroeg die kant op, dan kunnen we ter plaatse informeren naar wat we het beste kunnen doen die dag… en gaan met die banaan 😀

Ook nog een kleine tegenvaller, in mei hoef je normaliter niet ver van tevoren te reserveren, wij houden ongeveer een week in ‘t voor aan. Echter moet je dan wel rekening houden met feestdagen 🙁

Wij willen 25/26 mei in Zion National Park onze vakantie afsluiten (voor de trip terug naar Las Vegas), maar wat blijkt…. Memorial Day… alle Amerikanen zijn vrij en alles zit nokkie vol 🙁 We hebben na uren zoeken eindelijk een rv park gevonden waar nog een plekje vrij is, een uur rijden van Zion af…. dat is wel een flinke tegenvaller….  ver moeten rijden elke dag om uberhaupt in het park te komen… extreem vroeg vertrekken om nog een parkeerplek te vinden…. en de aller-aller-aller-allerdrukste dagen van het jaar… (heb er flink de pee in, enerzijds de drukte/afstand, maar nog meer dat ik stomweg vergeten ben om feestdagen en dergelijke te checken) Nou ja, we maken maar weer het beste ervan, als je er bent ga je toch wel genieten van de prachtige omgeving 🙂

Het was vanochtend prettig wakker worden in een compleet besneeuwd landschap. Vanacht was het echter wel wat aan de koude kant, zo rond de -8C, toch de verwarming maar even op 10C gehouden voor binnen. (De camper is nou niet echt geïsoleerd)

Nog even met de eigenaar gekletst, waar wij de sneeuw prachtig vonden was hij het met gemak flink zat, normaliter was het nu al sneeuwvrij. Hij had een paar weken geleden alle paden mooi laten verharden, die waren nu dus allemaal weer vervallen in zachte modder door de aanhoudende sneeuw/regen.

Anyway, tijd om op te stappen en naar Saratoga te gaan, via een detour over Steamboat Springs en Encampment.

Het is wel grappig dat je in de middle of nowhere opeens een zandpad aantreft met een aantal brievenbussen, blijkbaar wonen er toch nog ergens mensen 🙂

Wat erg jammer is dat je praktisch nergens langs de weg kan stoppen, zo mis je echt een heleboel mooie fotomomenten.. gelukkig hebben we de mental pictures nog 🙂 En af en toe wel een fotootje.

Veel wegen zijn hier kaarsrecht en letterlijk honderden kilometers lang… dit kan nogal slaapverwekkend zijn…. zoals in onderstaande foto geïllustreerd wordt… dit was de eerste bocht na een lang stuk rechte weg, waar iemand de berm in was gereden en vervolgens over de kop is geslagen.

In dit gebied kwamen we behoorlijk veel vervallen plaatsjes tegen, met verpauperde huizen, veel leegstand en rotzooi… maar dan opeens midden tussen de triestheid staat er opeens een trein 🙂

Het gebied waar we doorheen reden was echt bijzonder verlaten, zo hebben we op een stuk van 2 uur rijden slechts 3 tegenliggers gehad…

Wat je wel veel zag was wild, vooral hertachtigen zie je nogal veel:

Toen we een heuvel overkwamen rijden kwamen we bijna in botsing met een arend die een prooi had gevangen, echt bijzonder imposant… direct gestopt om foto’s te maken… maar de vogel was al gevlogen, nog een minuut of 10 gewacht of hij terug zou komen voor de prooi (die hij had laten vallen), maar helaas 🙁

Ohja, we kunnen weer een staat toevoegen aan het lijstje, vandaag gingen we van Colorado naar Wyoming. Melissa en ik zaten er nog aan te denken om een eigen staat op te richten in het niemandsland tussen de twee staten (zeker 50 meter 🙂 ) We hebben er wel even gelunched.

In Encampment wilden we naar een historische handelsplaats toe, echter was de weg zo bizar slecht dat we het niet meer aandurfden. (Smal zandpad, met rotsen en zeer diep uitgesleten sporen… net iets teveel van het goede voor onze camper). Toen we weer bij de highway aankwamen spotten we  een Saloon…. tijd om maar eens een pilsje te drinken met de locals, zal we druk zijn in de enige kroeg in een “stad” met maar liefst 52 inwoners 😀

Binnen een lokaal biertje laten tappen en een uur lang met de eigenaresse lopen kletsen. Ze was vrij liberaal voor dit gebied en vond het dan ook even prettig om met wat niet-conservatieven te praten 🙂 (Zodra het over dingen ging die lokaal gevoelig lagen, zoals jagen, ging ze wat fluisteren)

Uiteindelijk aangekomen in Saratoga, ons RV park heet Deer Haven, onderstaand plaatje verklaart de naam voldoende mijns insziens:

Morgen gaan we 600km rijden richting Dubois, onze laatste stop voordat we in Yellowstone aankomen, we hadden eigenlijk minder kilometers voorzien voor morgen, maar aangezien er niet veel te zien is op het tussenliggende deel hebben we gekozen voor wat meer kilometers, zodat we op de eerste dag al meer tijd hebben in Yellowstone.

Vandaag en de komende 3 dagen zijn voornamelijk reisdagen, we moeten ongeveer 1500km afleggen naar Yellowstone, om niet een al te saaie route te nemen gaan we dwars door de Rocky Mountains.

En waarom ook niet, prachtige natuur hier!

Klein detail, we rijden grofweg tussen de 1500mtr en 3500mtr hoogte. Het is hier dan ook aanmerkelijk frisser.

Prachtig uitzicht op de besneeuwde bergen, op het traject wat we vandaag gereden hebben waren de bergen zo tussen de 4000 en 4800mtr hoog.

Ons mobiele huisje brengt ons gelukkig overal waar we heen willen 🙂

Het vreemde is wel dat je eigenlijk door een (zo lijkt het) gortdroog gebied rijdt, met op de achtergrond prachtig besneeuwde bergen. Onderweg kwamen we vooral wat kleine dorpjes tegen gericht op de veeteelt, helaas dus niet zoveel te doen. Behalve raften op de vele bergriviertjes… helaas alles gesloten ivm de kou.

Ons RV park gaat eigenlijk pas over een paar dagen open, maar Don (de eigenaar) had zoiets van: “Well, there is electricity, so help yourself if you want to come anyways, we have plenty of space”.

En inderdaad: Het terrein was volledig verlaten, maar wel elektra 🙂 Ohja, er was ook nog iets anders:

Het is hier echt prachtig, midden in de bossen, overal sneeuw… en ja… wat doe je als het sneeuwt?! De barbeque aanfakkelen natuurlijk 😀

Het was wel ietwat aan de koude kant, dus we hebben het binnen nog even iets af moeten bakken helaas… maar toch… 🙂

Voor mij persoonlijk was het ook een wat aparte dag, mijn moeder zou vandaag 59 zijn geworden… en zij was altijd degene die extreem enthousiast was over vakanties, alles volgt en als je niet oppast jouw complete reisschema in elkaar draait. Op dit soort mooie vakanties/momenten mis je haar dan toch wel weer erg. 🙁

Vanochtend op tijd opgestaan om naar de Arches te gaan. Dit op advies van andere mensen die aangaven dat er om 9 uur al geen parkeerplaats te vinden zou zijn (zeker niet voor een voertuig van 8,5mtr). Achteraf bleek dit ook te kloppen, toen we terugkwamen van onze wandeling stond alles vol, dikke rijen met auto’s en zelfs aso’s die op de speciale parkeerplaatsen voor bussen/campers parkeerden.

Onderweg naar de Delicate Arch kwamen we ook nog een echte holbewoner tegen:

Ook mijnheer Disney was hier blijkbaar op bezoek geweest, we kwamen namelijk een real-life knabbel (of babbel) tegen 🙂

Na een uurtje bergopwaarts te zijn gelopen kwamen we aan bij de Delicate Arch, well… just look:

Op de achtergrond zie je nog de besneeuwde toppen.

Het kostte helaas wel 20 minuten om wat foto’s te maken…. er stond een hele groep mensen netjes te wachten om een paar leuke foto’s te maken, kwam er een groep aso-japanners die stuk voor stuk 40 foto’s van elkaar onder de arch gingen maken. (Japanners schijnen hier de meest egocentrische toeristen te zijn btw…. een keer dat de eer niet aan Nederlanders is 😀 )

Op de weg terug uit het park kwamen we nog bij de zogenaamde “balanced rock”, we zagen dat deze een beetje in onbalans verkeerde…. wederom: Miepje powerrrr to the rescue 🙂

Hoop weer in de auto, halve dag rijden naar Montrose Colorado (staat nummer 5)

Aangekomen bij het RV park stond een bord op ons te wachten met een dect telefoon er naast, van harte welkom, bel even als je er bent, dan komen we langs… briljant

De eigenaar was bijzonder trots op zijn 18-hole mini-golfbaan, die werd direct aangezet en we moesten er persé gebruik van maken, helaas was het gelijkspel voor ons 🙂 (Ik win liever, niet om het winnen maar om het plagen 😀 )

Vanavond op tijd naar bed, helaas nogal veel last van mijn huid, waarschijnlijke oorzaak: wasmiddel, dus meteen ander merk/soort gehaald en alles opnieuw gewassen. (Tot grote “vreugde” van Melissa)

Morgen op naar LeadVille, vol de Rocky Mountains in.

Vandaag wederom redelijk op tijd op, om 07:45 werden we opgehaald om een hele dag te gaan raften. We schrokken wel enigszins toen we naar buiten gingen, het was wel droog, maar het was echt verschrikkelijk koud, een graad of 5. Snel maar wat extra laagjes aangetrokken. (Thermo-shirt, t-shirt, fleece, winddichte jas) Men had geadviseerd om gewoon een zwembroek aan trekken, dit had ik dan ook gedaan.. maar voor de zekerheid wel een extra broek meegenomen. Melissa had het advies al genegeerd. (Koukleum pur sang)

Dit was ons bootje:

We konden geen camera meenemen ivm het gevaar om in de rivier te belanden, dus we hebben helaas maar een paar fotootjes (met de telefoon en eentje die iemand anders gemaakt had) vandaag.

‘s Ochtends hadden we drie mensen uit Italië en twee mensen uit Arizona aan boord, tezamen met een begeleider uit Salt Lake City. (wel een toffe gast, werkte hier in de zomer om zijn studie te bekostigen). Er stond veel wind en zodra je nat werd was het eigenlijk niet meer te harden in een zwembroek, maar ja… “We’re Dutch, we’re used to cold, it’s not that bad right now” 😀 Natuurlijk niet toegeven dat ik het zelden zo koud had gehad 🙂

Onze begeleider vertelde ons wat over de historie van Moab, gesticht in de jaren vijftig als winplaats van uranium, iets waar ik wel hartelijk om kon lachen, aangezien één van de afkortingen waar moab voor gebruikt wordt “Mother of All Bombs” is, de Amerikanen kenden dat niet maar moesten er wel hartelijk om lachen 🙂 We zijn ook nog even aan land gegaan om te zien waar wat gelukzoekers poogden goud te winnen, de methode was echter dermate arbeidsintensief dat het gewoon niet uit kon.

Deze mensen haakten rond de middag af (men had een halve dag geboekt). We kregen vervanging in de vorm van een groepje van 6 mensen uit Tennessee, voornamelijk vroeg-gepensioneerden. Ze hadden een overduidelijk zuidelijk accent, maar waren echt bijzonder vriendelijk. Echt leuke gesprekken met deze mensen gehad, na afloop waren we rijkelijk voorzien van tips mbt wat te bezoeken in de USA en visitekaartjes mochten we ooit langskomen 🙂 Ohja, de vervanging was een mooi moment om met behoud van ego toch even snel een lange broek aan te trekken 😀

Het was vrij lastig om tijdens de acties met een iPhone en een “Ik wil mijn telefoon niet kwijt, meedoen aan het roeien en voorkomen dat ik in het water kukel (zoals Melissa het zou uitdrukken)”-houding foto’s te nemen, maar gelukkig hadden ze iemand geregeld die vanaf de wal een paar foto’s ging schieten, met het volgende resultaat:

Tot op het bot verkleumd werden we weer bij onze camping afgeleverd, tijd om snel de hot tub in te duiken 🙂

Morgen gaan we in de ochtend de Arches bekijken hier, dat zijn een aantal bijzonder mooie grote bogen uitgesleten in het gesteente, eigenlijk de must-see van het gebied. Daarna gaan we door richting Montrose, een tussenstop onderweg naar de Rocky Mountains. Nog geen idee wat we in dat gebied gaan doen, maar dat komt ook vast wel weer in orde 🙂

Ohja, voor ik het vergeet: Onze begeleider gaf aan dat er meer dan 40cm sneeuw was gevallen in Salt Lake City, dus mocht dit er nog liggen over anderhalve week, dan gaan we zeker een poging wagen om een dagje te skieën 🙂 (Win-win, Melissa een paar warme dagen met zon, ik mijn favoriete tijdsbesteding bij iets lagere temperaturen)

‘s Ochtends redelijk vroeg opgestaan in Bluff, zodat we op tijd richting Moab konden gaan.

Het eerste stukje was best redelijk weer, we zagen zelfs nog een rots die mij wel wat deed denken aan die typische boeddha-beeldjes 🙂

Zoals je ziet is de lucht al wat bewolkt, korte tijd later barstte het dan ook echt volledig los. Het was de eerste regen sinds oktober 2013 in het gebied en voor de locals dan ook behoorlijk welkom. Helaas schopte het onze plannen we behoorlijk in de war, toen we in Moab aankwamen konden we simpelweg niets doen. Het plenste badkuipen met regen en geen indoor activiteiten. Zo tegen 4 uur klaarde het gelukkig wat op. (althans, het stopte met regenen)

Snel gebeld met een activiteitenbureau en last-minute een Hummer tour geregeld door de bergen, gelukkig toch geen geheel verloren dag. We konden om 17:45 al mee met een tour, tot die tijd nog even een rondje gewandeld hier. Het eerste wat we zagen was een skilift in dit woestijngebied 🙂

Ding schijnt 12 jaar geleden gebouwd te zijn, maar men ging failliet kort voor de opening… en zoals normaal hier blijft het gewoon “as is” hangen 😀

De Colorado river ligt hier op nog geen 100mtr afstand, nog voor alle dammen en grootverbruikers.

Zo, nu tijd om met de Hummer op pad te gaan. Meteen maar een klein stukje klimmen.

Achter ons doken een paar “all terrain vehicles” op, een soort van regionale sport hier, lijkt me echt gaaf!

Die kleine buggies zochten echt de grenzen op, rotsen waar ze net (of net niet) tegenop konden… (Onze Hummer had er niet zoveel moeite mee)

Miep, Me en het stadsautootje 🙂

Stukje afdalen…

Als diehards zaten wij bij windkracht 5 en zo ongeveer 3 graden Celsius in het open deel van het voertuig, je had daar verreweg het mooiste uitzicht. Spot overigens de Ninja / Burka op de achterbank, naar verluid is dat Melissa 😀

We hebben drie uur met die Hummer door het gebied gescheurd, door de regen was het ook weer extra gaaf, in plaats van veel stof konden we nu lekker door het water heen, de Hummer kan overigens veilig tot iets meer dan een meter door water heen en hellingen van 60 graden nemen.

Af en toe ging het ook best steil naar beneden…

Ohja, het was oorspronkelijk een “sunset tour”, maar gezien de bewolking was dat nou niet echt een succes, gelukkig maakte de reis zelf alles goed. We hebben nog wel gepoogd de zonsondergang op de foto te krijgen…

Toen we terug waren in Moab gingen we nog even langs een beroemde hamburgertent, helaas was die net 10 minuten gesloten… en konden we, nadat we eerst elders even gegeten hadden, 5 kilometer teruglopen naar ons rv park… dit keer wel in redelijk vlak gebied, een hele opluchting 🙂 Onderweg kwamen we “Takel” uit de film cars nog tegen.

Ook iets typisch Amerikaans: Overal zie je gewoon ijs-automaten, gewoon blokjes ijs van (gezuiverd) leidingwater…. en niet klein ook… echt bizar.

Blij dat de dag toch nog geslaagd is, ondanks het matige begin.

Morgen raften! (De rest is allemaal geannuleerd helaas)

Gedwongen door het feit dat we vandaag pas om 13:30 bij de Antelope Canyon tour terecht konden we een nachtje slaap inhalen, heeeeeeerlijk 🙂

In mijn beste outfit nog even snel het stof van onze schoenen poetsen. Zwarte sokken en de ruime maat 36 van Melissa in het roze zorgden voor een hoge score op de “trailer trash” schaal 😀

Rond een uurtje of tien richting HorseShoe Bend gereden, dit is slechts een paar minuten buiten Page. Eerst nog even dag zeggen tegen Lake Powell. (Rechtsachterin zie je de dam)

De HorseShoe Bend is een beroemde plek in de Colorado rivier waar door verschil in hardheid van het gesteente een paar mooie bochten zijn ontstaan in de rotsen. (Nouja, al het gesteente is eigenlijk geperst zand, onderop is het harder door de druk van het eigen gewicht, maar boven slijt het wat sneller)

Ook nog een stel Oostenrijkers bereid gevonden een fotootje van ons samen te maken.

Toen ik Melissa vertelde dat de Lion King hier op wacht stond keek ze me raar aan, in het kader van “If the story doesn’t match, we make it match” 😀

Rond een uurtje of 12:30 waren we bij Antelope Canyon Tours, de verplichte manier om Antelope Canyon te bekijken.. (iets met Navajo “indianen”, zie het verhaal van gisteren). Hier eerst even relaxed gelunched en zo tegen 13:20 stonden we klaar voor de tour…. echter bleek deze pas een uur later te zijn…. oorzaak: Arizona kent geen zomertijd…. al onze apparatuur vond van wel overigens.. later bleek dat Arizona een schizofreen is met zomertijd, sommige delen wel, sommigen niet…. voeg daar de indianen aan toe met hun eigen opvattingen en de chaos is compleet. Van de nood een deugd gemaakt en nog even wat boodschappen gedaan, we hebben nu alles in huis voor een heelijke barbeque.

Een uur later konden we dan eindelijk gaan, eerst een halfuurtje over reguliere wegen, toen de weg af en nog een kwartier over een soort van zand-racebaan. Mooie plek voor een Page – Dakar rally.

Uiteindelijk kwamen we aan bij de ingang van Antelope Canyon. Je moet je voorstellen dat we op een soort van monster truck zaten met 14 mensen…. en bij de ingang stonden zeker 20 van die trucks…. voor zover een rustig bezoek. Het was echt dramatisch druk, elke 5 meter stond een groepje en om de twee minuten kon je 5 meter door…. alleen verticale foto’s waren mogelijk door de gigantische mensenmassa.

Eenmaal binnen zag het er wel mooi uit, als je omhoog keek kon je een meter of 30 kijken en door de smalle canyon met invallend zonlicht ontstond een waar schouwspel. (Helaas was het wel wat moeilijk fotograferen, ons toestel vindt een donkere canyon met fel licht erboven niet zo tof)

Met wat engelengeduld en vriendelijk vragen toch nog een fotootje van Miep kunnen maken, de tak boven haar geeft ongeveer de grens aan tot waar het water komt bij een “flashflood”. (Als het regent in het gebied komt er plots een boel water op, waardoor de canyon van gortdroog naar een kolkend riviertje van ruim 2 meter hoog kan stijgen in 20 minuten)

En ook nog een fotootje met z’n tweeën:

Na dit 40x 5 meter stappenplan te zijn doorlopen konden we weer terug naar Page. Een uur zomertijd + een half uur uitloop konden we goed gebruiken, aangezien we nog 300km moesten rijden naar Bluff (Utah), dit is onze tussenstop onderweg naar Moab.

Onderweg zagen we in de verte Monument Valley liggen, helaas hadden we daar geen tijd meer voor.

De US 160 leidt ons naar Utah (de vierde staat die bezoeken na California, Nevada en Arizona). Deze weg is erg rustig en gaf ons af en toe de kans om toch even gewoon te stoppen op de snelweg 🙂 Het was er een klein beetje stoffig…

Maar iets verderop ook zonnestralen die tussen de wolken doorkwamen.

Of waren het toch aliens die de planeet aarde aan het scannen waren? (In Utah geloven ze van alles 😀 )

Nog net voordat het donker werd kwamen we aan in Bluff. Ons avondeten stond ons al vriendelijk op te wachten 😀

Zoals gezegd, morgen op naar Moab, hopelijk kunnen we daar overmorgen gaan abseilen en raften…. veel zin in!

Vanochtend riant uitgeslapen tot 05:30. Snel alles ingepakt en om 6 uur op pad gegaan, gelukkig mocht je voor 7:00 geen lawaai maken op de camping 😀 (Ze konden ons er moeilijk afgooien 🙂 )

Honderd mijltjes naar de Grand Canyon gereden, bang als we waren dat de weinige beschikbare camper-parkeerplaatsen weleens vol konden zijn, dat klopte bijna… namelijk dat alle camper-parkeerplaatsen nog beschikbaar waren om 08:15… Gelukkig vertrok de eerste shuttlebus naar het begin van het South Kaibab Trail een paar minuten later. Een kwartiertje later konden we beginnen aan deze mooie wandeltocht, het uitzicht liet niet lang op zich wachten.

Het is jammer dat je de enorme diepte niet goed op de foto zichtbaar kan maken, maar geloof me, je kon echt tientallen kilometers ver kijken en ook ongeveer 2,5km de diepte in, echt prachtig. Een klein nadeel van het pad is dat je eerst het makkelijke deel doet (omlaag lopen) en daarna nog weer terug moet… en steil was het…

Na iets meer dan een uurtje lopen kwamen we aan bij het zogenaamde Ooh Aah point, vernoemd naar de reacties van mensen die kunnen genieten van een uitzicht van rond de 300 graden. Aan de foto’s kan je afleiden wie wat angstiger is voor afgronden en wie nog nooit van het woord risico gehoord heeft 😀 (Er stond een nogal stevige wind)

Snel even een fotootje gemaakt van de wand van de Grand Canyon, dit is dus de zuidzijde, de noordzijde is ~500mtr hoger en nauwelijks toeristisch, klonk dus goed… helaas… die kant was nog gesloten, de wegen werden nog hersteld van het winterseizoen.

Af en toe tijdens de wandeling was het nuttig om even op te kijken van het pad voor je (Dit pad was nogal rijkelijk voorzien van “los sediment”), de volgende foto is gemaakt vanuit een bocht van het pad.

Een kilometer of anderhalf verder en een paar honderd meter lager kwamen we bij Cedar Point aan, het tweede uitzichtspunt. Tijd voor een broodje… en om rustig te genieten van de rust en het prachtige uitzicht.

Tijd voor een panorama fotootje. Of twee…

Alhoewel we het eigenlijk niet wilden hebben we toch maar even achterom gekeken, de onvermijdelijke weg terug 😀 De uitgang bevond zich zo ongeveer rechtsboven in beeld… we hadden direct fantoompijn in onze benen 🙂 (Uiteindelijk was het met genoeg pauzes en drinkmomentjes prima te doen)

Toen we bijna bovenaan waren zagen we dat we bijna waren ingehaald door een stel balkende viervoeters, deze worden ingezet om wat hutten te bevoorraden. (Je kunt hier ook 3-daagse hikes doen, waarbij je in deze hutten kan overnachten)

Well… toen waren we weer boven, ons dagelijks “been there, done that” momentje was welverdiend 🙂

Next stop: Lake Powell, oftewel Wahweap. De Navajo indianen geven veel dingen een andere naam, verkopen “Native American Jewelry” (Made in China)  langs de kant van de weg en incasseren en masse Social Benefits. WigWam’s hebben we helaas niet aangetroffen. Ik was gelukkig al gewaarschuwd door ervaringsdeskundigen om alles wat maar enigszins ruikt naar Native American te mijden. Helaas niet helemaal gelukt… onderweg naar Wahweap zagen we langs de weg best veel Canyons (Je moet je voorstellen dat je op een soort van hoogvlakte rijdt en dan enorme scheuren ziet in het landschap) en we wilden er graag wat fotograferen, helaas konden we nergens eigenlijk stoppen… op één lokatie na, een Navajo parkeerplaats… je raadt het al… een veel te luie, chagrijnige, vrouw die aangeeft “This ain’t no national park, your pass won’t work here, we expect a gift to help maintain this park”. De stevige neiging om mevrouw even uit te  leggen dat de NPS dit onderhoudt en dat zij, vanwege oude “rechten”, het mag uitbuiten maar even ingehouden en een paar dollar betaald…   Deze canyon draagt de naam Little Colorado, het is eigenlijk een kleine toevoer naar de Colorado river, maar staat droog op dit moment.

En ook nog een mooi plekje om veilig tegen de afgrond aan te kunnen leunen 🙂

Mevrouw vond het zelfs zo veilig dat ze wilde stagediven 😀

Na dit korte uitstapje snel doorgereden richting Page en Lake Powell, daar bevond zich het RV park voor aankomende nacht. Het meer is een stuwmeer wat gebruikt wordt als een waterreservoir voor de omgeving en om energie op te wekken, het is iets van 200km lang en rijkelijk voorzien van bootjes.

Overigens wordt deze gevoed door de Colorado river, die ook door de Grand Canyon loopt…. uit interesse heb ik maar eens wat informatie opgezocht over de Colorado river… ik raad het jullie van gans harte af… het is dieptriest hoe men het water dusdanig misbruikt dat het meestal niet eens bij zee aankomt (gewoon op…) en dat het zwaar vervuild is door pesticiden en rotzooi door de irrigatie van enorme oppervlakten aan landbouw. Deze rivier voedt onder andere ook Lake Mead bij Las Vegas…. en als je ziet hoe daar met water wordt omgegaan…. afschuwelijk…

Ik las gelukkig wel dat er wat initiatieven zijn om wat duurzamer met de natuurlijke bronnen om te gaan, maar aan alles om je heen merk je dat de Amerikanen op dat vlak nog een boel te leren hebben… (en dat is al ten opzichte van NL, daar waar we ook nog maar bijzonder weinig doen…). Waar ik perplex van stond in Page was een vuile kolencentrale net buiten het dorp… dit dorp heeft dus veel zonne-energie, een enorm windpotentieel (het waait hier praktisch altijd) en een mogelijkheid om duurzame energie op te slaan in het stuwmeer voor het opvangen van pieken/dalen…. maar wat doen ze….. kolen…. @Amerikaans.

Al met al een prachtige dag hier. Morgen gaan we naar de HorseShoe Bend om vervolgens begeleid naar Antelope Canyon te gaan, schijnt prachtig te zijn.

De eerste nacht in onze camper was een klein beetje onrustig. De matrassen waren nogal hard, maar het was ruim genoeg en het koelde gisteravond lekker af… Helaas bevond zich 50 meter van de campground een goederenspoorlijn waar dus elk kwartier tot halfuur een zware diesselgoederentrein met meer dan een kilometer aan wagons erachteraan voorbij kwam, de kopjes stonden te trillen in de kastjes. Ondanks dit lawaai toch best redelijk nog geslapen.

Vanuit Seligman zijn we via Prescott en Jerome naar de Gold King Mine Ghost Town geweest. Dit is een oude mijn (waar je helaas niet in kon, meer dan 80 jaar gesloten) die na verlaten te zijn is geclaimed door een oude man die er allerlei spullen verzamelt mbt mijnbouw, voertuigen etc, erg leuk om te zien 😀

Honden waren ook welkom 🙂

Naast de waakhond hadden ze ook een waakhaan, deze kukelde er rustig op los 😀

Eerst even een praatje maken met de oude baas over dingen als ObamaCare, waar hij nogal een afkeer van heeft (licht uitgedrukt, het halve terrein hing vol met anti ObamaCare statements, dus even een makkelijk onderwerp om de oude baas aan het praten te krijgen). Onderwijl liet hij ons van alles zien en ging hij zelfs nog even een demotje geven op een oude Harley Davidson uit 1942, compleet gepimped met een nitro-installatie voor een extra boost 😀

Die kerel was dus vroeger helemaal gek van racen, heeft een oude race-auto uit 1928 gekocht en helemaal opgeknapt.

Wil je nog mooi hout voor meubelen, dan ben je hier ook op de goede plaats, hij heeft een aantal gave retro-zaagmachines waar hij bomen in één keer doorzaagt in planken, stammen tot een doorsnede van 1,50meter kon hij gewoon aan. Boven de kleine, onder de grote.

Er was ook een auto ingericht als kennel, met een klein teefje + pup. Het teefje heette “killer” en was inderdaad nogal “verdedigend” 🙂

Neerlands glorie was overigens ook vertegenwoordigd:

En speciaal voor van Miepestijn natuurlijk ook weer een brandweerauto.

Zoals al eerder aangegeven, de eigenaar was bijzonder vriendelijk en heet dan ook iedereen van harte welkom in zijn eigen huis 🙂

Vanuit deze lokatie zijn we doorgereden naar Sedona, dit is een beroemd plaatsje waar je veel Red Rocks aantreft, of zoals ik ze omschrijf: Road runner bergen 😀 (zoef zoef)

Morgenvroeg weer tijdig opstaan, tijd om via Flagstaff door te rijden naar de Grand Canyon, alwaar we een mooie wandeltocht gaan doen langs de “south rim”. Ben heel benieuwd.

Vandaag maar een kort blogje helaas…

Vanochtend uitgechecked uit het Luxor, de auto even netjes aan kant gemaakt en naar de luchthaven van Las Vegas gereden. Aldaar de auto ingeleverd. Nu stonden we met alle koffers aan de verkeerde kant van de stad tov de camperverhuur. Dan maar een taxi genomen, 55$ lichter kwamen we aan bij Road Bear rond 09:30. Helaas kan je de camper pas vanaf 13:00 meenemen…. ai… dat zuigt.

We hebben de tijd alsnog nuttige gebruikt, we zijn naar een super Walmart in de buurt geweest, daar gebrunched en alvast alle boodschappen voor in de camper gedaan. Om 13:00 stipt werden we opgehaald en na het doornemen van de camper en het afhandelen van het papierwerk konden we rond 15:00 dan eindelijk op pad. Overigens is een normale walmart ongeveer 15x de AH in Epe, deze was ongeveer 50x zo groot… echt bizar… leuk dingetje: Je kan kiezen uit 50 soorten Ketchup, soms in 4ltr verpakkingen 😀 , maar curry kan je er niet krijgen…. net zoals knoflooksaus…. dus we doen het nu met geperste knoflook & mayo + ketchup 😛 (De eerste dag zijn we natuurlijk wel begonnen met een goede hamburger 🙂 )

Dit issie dan 🙂

Een kleine 8,5 meter lang 😀

En een dikke (nouja, een rauwe..) V10 onder de kap die… schrik niet…. 1 op 2,8 rijdt 🙁 Geluk bij een ongeluk dat de brandstof hier ook maar 90ct per liter kost.

Een blik op het interieur:

Aan de kant waar vandaan de foto gemaakt werd zit nog een (best ruime) badkamer en een tweepersoonsbed.

De camper is een maandje oud en heeft pas 6000km op de teller staan 😀

Morgen gaan we richting Flagstaff, entree tot de Grand Canyon. Waarschijnlijk pakken we een landelijk weggetje wat ons ook nog naar een oude verlaten mijndorpje brengt.

Vandaag hadden we een stukje Route66 meegenomen, helaas was het nogal regenachtig…. ook wel bijzonder: 100km naast een trein van 2km lang rijden die ongeveer dezelfde snelheid gaat 🙂 (Die goederentreinen zijn hier echt ongelovelijk lang)