Zo, wij zitten heerlijk in bad 🙂

Vandaag ging om 5 uur de wekker omdat we behoorlijk ver moesten reizen vandaag.
De route ging van Wuksachi Lodge (Sequoia National Park), via Death Valley en Rhyolite naar Las Vegas, uiteindelijk hebben we ruim 1000km gereden vandaag.
Het begon wel wat bijzonder vandaag, we keken vanochtend uit het raam en zagen een dik pak sneeuw… dat hadden we dus echt niet verwacht, buiten gekomen bleek er ruim 10cm verse sneeuw te liggen en was het ong. -5C, dat was op 2800 meter.

We werden al een beetje bang dat we onze planning onmogelijk konden halen vandaag.
Het was “heerlijk” rijden op onze zomerbandjes.

Gelukkig veranderde de sneeuw in regen toen we een kleine 2km lager waren, over de 35 mijl voor die afdaling hebben we zo’n twee uur gedaan helaas.

Onderweg, in het begin van de mohave woestijn kwamen de meest wonderlijke afwisselingen tegen.
Eerst velden vol met honderden jaknikkers om zwart goud uit de bodem te halen…

en even later een nogal intensief bebouwd windpark om de energie op iets duurzamere wijze te produceren.

We kwamen ook wat goederentreinen tegen, die dingen zijn meer dan een kilometer lang en hebben best indrukwekkende locomotieven.

En nog veel… veel…. en veel later waren we eindelijk in Death Valley…

Eerst maar eens wat heerlijke Beef Jerky gekocht bij dit nogal vaag-uitziende tentje, de smaak was uitstekend en ben niet ziek geworden 😀

De warmste plek op aarde naar men zegt… maar we zagen toch iets verdachts in de verte…

Of even later toch wat minder in de verte.

We hebben in Death Valley 33C felle zon, 20C regen en 4C hagel meegemaakt… en dat allemaal in een kwartier rijden van elkaar… ongelovelijk wat een extreme verschillen in weersomstandigheden.
Volgens de locals was het echt bijzonder, van de 60mm regen per jaar viel een groot deel dus vandaag.
Gecombineerd met onze dagstart hebben we bijna 40C temperatuursverschil in één dag meegemaakt… ook best uniek
Toen we even stopten voor een foto werd de auto bijna gestolen, gelukkig bleef de dief steken in het dakraampje 🙂

Een klein stukje verder waren er ook buien… maar dan van stof.

Een stukje verder zijn we ook nog even door de duinen gelopen, je voelde je bijna in Holland 🙂

Nadat we door Death Valley zijn gereden zijn we even omgereden naar Rhyolite, een spookdorpje.
Helaas was het mooiste pand (een oud, verlaten, casino) omgeven door hekken waardoor het fotomomentje nogal verknald werd.
Ik heb er nog wel een mooie auto op de kop kunnen tikken.

De spookstad-bewoners houden overigens wel van Gazelle 😀

Dan eindelijk op weg naar Las Vegas, de stad waar “over the top” is uitgevonden.
Maar eerst kwamen we nog iemand tegen in de woestijn die graag vriendjes wilde worden.

Na weer een paar honderd mijl zie je opeens een boel hoge gebouwen uit de woestijn omhoog steken, dit bleek Las Vegas te zijn.
Direct doorgereden naar het Luxor, waar wij vanacht mogen verblijfen.
Wij hadden een kamer met een kingsize bed, maar de non-smoking varianten waren allen al vergeven, we kregen toen een nog wel beschikbare kamer met twee enkele bedden.
Helaas was dit in het hotelgebouw naast de pyramide van het Luxor. Toen wij de kamer echter binnen liepen bleek deze al bewoond te zijn… maar weer terug naar de receptie.
Men kwam weer met het verhaal dat alleen nog maar smoking-kamers beschikbaar waren, welke ik vriendelijk weigerde. Uiteindelijk wist men toch nog een non smoking kamer te vinden.
Klein detail: In de pyramide & een zware upgrade. (Grotere kamer, jacuzzi etc)
Oordeelt u zelf 🙂
(Rechtsachter de bedden is de jacuzzi, in het echt is de kamer overigens een meter of 15 lang, op de foto lijkt het wat korter)

Nu tijd om te tukken, over een paar uur de auto inleveren en de camper ophalen, even kijken hoe we dat regelen, tussen beide lokaties zit 20km….

Vanochtend om 7 uur de auto ingestapt om naar Wuksachi Lodge in Sequoia National Park te rijden, een ritje van een uur of vier.

Onderweg konden we de besneeuwde bergtoppen reeds zien liggen.

Na een klim van 2800 meter kwamen we dan eindelijk in het park aan.

We hadden onderweg prachtig uitzicht, maar we zagen we dat het wat mistiger begon te worden.

Rond 11 uur waren we bij Wuksachi Lodge, het eerste dat opviel was het enorme aantal dieren in die omgeving, veelal een klein soort knaagdier en veel eekhoorntjes.

Onze casa voor komende nacht:

Na het inchecken zijn we doorgereden naar de grootste boom ter wereld, General Sherman genaamd, 84 meter hoog en bijna 8 meter in doorsnee, echt imposant, alhoewel het minder opvalt in dit bos, aangezien het hier barst van die reuzenbomen. Hier startte ook direct een mooie wandeling door het gebied, waarbij we een groot deel van de sequoia’s konden bekijken.

Bijvoorbeeld een omgevallen “boompje”:

En nog een omgevallen stukje hout dat de weg blokkeert:

Twee opgeschoten pubers onder een ietwat groot uitgevallen mistletoe 😀

En een zogenaamde “Miep” aangetroffen bij een watervalletje.

Heel veel bomen hebben brandschade, wij vonden dat eerst zonde, maar kwamen er later achter dat het juist de bedoeling is dat het bos minimaal 1x in de 20 jaar afbrandt, hierdoor sterven concurrerende bomen af en hebben de sequoia’s weer meer ruimte, de sequoia’s zelf hebben een buitenste laag van 30-60cm die een buffer vormt tegen bosbranden. Onderin de boom leven veel diertjes, een zogenaamde “Von Miepestijn” hebben wij toevallig aangetroffen:

Na wat zoekwerk hebben we ook het lontje gevonden waarmee men het bos iedere keer in brand stak.

Op de weg terug kwamen we ook nog een iets groter knaagdier tegen, deze konden we gelukkig ook nog op de foto krijgen voordat hij ons zat was 🙂

Morgen wordt een zware dag, we gaan dan 900km rijden vanuit hier, via Death Valley en Rhyolite naar Las Vegas. Verwachte reistijd 14 uur….

Ons laatste dagje alweer in Yosemite… een vol programma afgewerkt vandaag. Vanochtend vertrokken naar Curry Village, aldaar starten een flink aantal wandelingen, waaronder die naar Vernal Fall, een mooie waterval die veel smeltwater afvoert, zoals wel vaker hier vergis je je al snel in de reistijden, het was weer dik anderhalf uur rijden.

Het eerste zagen we het riviertje die het water afvoert, zag er zo rustig uit, maar in wat waarschuwingen stonden zelfs berichten van ouders die er hun kinderen in verloren hebben, recent zelfs nog 🙁

De wandeling was het zogenaamde Mist Trail, proefondervindelijk kwamen we er achter dat deze naam dus kwam door de enorme hoeveelheid waterdamp van de waterval, zowel op de heen- als terugreis waren we echt volledig doorweekt. Na een half uurtje lopen kregen we de waterval voor het eerst te zien.

De wandeling stond aangegeven als “streneous”, wat wij interpreteerden als “ach, zal wel meevallen”, maar niet dus… het was maar 5km maar we deden er echt uren over, was bijzonder steil. Toen we bijna boven waren vonden we nog een plekje waar het niet “regende”, maar snel even een foto gemaakt.

Door het mooie weer waren er ook een heleboel regenbogen te zien.

Hehe…. eindelijk boven, de laatste paar honderd meter was een steile klim over zeiknatte rotsen, op een klein stukje na zonder railing.

Op de terugweg kwamen we nog een grote rots tegen die het uitzicht belemmerde, gelukkig had ik Miepje Flintstone bij me, danoontje powerrrrrrrrr 🙂

Aangezien we nog wat tijd over hadden hebben we adhoc besloten ook naar Mariposa Grove te gaan, hier staan een flink aantal Sequioa bomen van 3000 jaar oud. Deze bomen zijn overigens echt gigantisch, velen hebben een omvang van 10 meter en zijn een meter of 60 hoog. (De foto’s moesten we in panorama stand maken, vandaar dat ze niet helemaal mooi zijn)

Daarnaast ook wat bijzondere bloemen, géén idee wat voor een bloemen, niemand kon het me vertellen.

Yosemite barst van de watervallen, op de terugweg naar ons hotel spotten we er ook nog één vanaf de weg.

Morgenvroeg vertrekken we naar Sequioa National Park, ben heel benieuwd!

Vandaag was (helaas) een echte reisdag, we hebben ruim 7 uur gereden van Monterey naar onze bestemming Tanaya Lodge in Yosemite park.

Onderweg af en toe even gestopt om toch even van de omgeving te genieten en een fotootje te schieten.

Doordat door het park zijn gaan rijden ipv eromheen (Kost meer tijd, maar we dachten dan toch wat meer te kunnen zien) ook nog een paar leuke plekken tegengekomen, zoals onderstaande waterval. Wel even opletten, want een paar foto’s later was de lens al behoorlijk nat van het water.

Rond 16:00 kwamen we dan eindelijk aan in Tanaya Lodge.

Groot hotel, maar wel super mooi gelegen, de kamer doet wel wat ouderwets aan, maar wel voorzien van twee kingsize bedden… of moet ik zeggen american size bedden 😀

Omdat het “pas” 16:00 was en we hooguit volledig brak waren vonden we het tijd om toch nog even te vragen wat we een paar uur nog konden doen voor het donker zou worden. Dat werd Glacier Point, 75 minuten heenrijden, wandelingetje, 75 minuten terugrijden. Maar het was het absoluut waard.

Eerst kwamen we langs Washburne Point, alwaar we een prachtig uitzicht hadden.

En een paar kilometer verder, tussen de sneeuw, dan eindelijk ook Glacier Point. Aldaar troffen we de King and the Queen of the world aan 🙂

Het is nu een uurtje of acht, we zijn net terug en helemaal naar de knoppen. Zo nog even wat eten in het restaurant en op tijd naar bed, morgen gaan we een lange wandeltocht maken waarbij het uitzicht echt fantastisch schijnt te zijn.

Ohja, de pistes waren inmiddels wel gesloten 🙂

Vandaag ons laatste dagje in de Monterey regio. ‘t was vanochtend wel wat frisser dan gister, maar nog steeds erg goed te doen qua temperatuur.

Op het fietsje naar Monterey, vanuit Monterey een mooie fietsroute langs de kust opgepikt, de zogenaamde 17 mile drive. Prachtige route langs een nog prachtigere kust tussen Monterey en Carmel.

Om de paar honderd meter had je weer een mooi strand, er hing overigens nog wel wat mist vanuit zee.

Carmel is overigens (naar zeggen) het rijkste plaatsje van de USA…. en dat is te zien, echt kastelen van huizen en tussen deze kastelen en de kust golfbanen… golfbanen… en golfbanen… overigens rijkelijk voorzien van herten die nou niet echt mensenschuw te noemen zijn.

Datzelfde gold ook voor alle eekhoorntjes in het gebied… en dat waren er nogal wat, ze komen niet echt op mensen af, maar zijn ook zeker niet schuw.

Na een mijl of 12 kwamen we in de buurt van het dorpje Carmel zelf, hier hebben we de fietsen ingeleverd en zijn we (Na een prima lunch bij een Egyptisch tentje) met de bus terug gegaan naar Monterey, de buschauffeur was 10 minuten te laat, zag ons niet en moest vol in de ankers 🙂 Bij de ingang heb je dan een automaat waar je brief- & muntgeld in kan stoppen, de buschauffeurs zelf mogen absoluut geen geld aanraken. Je raadt het al: Machine kapot….. bij de gratie van de buschauffeur mochten we gratis reizen. Een typisch Amerikaanse bus, naast de defecte kaartjesautomaat deed ook het stopkoord (ja, men heeft geen knoppen, maar gewoon een touwtje langs de ramen lopen) het niet en rammelde de (vrij nieuwe) bus aan alle kanten.

Na terugkomst zijn we met de auto naar Point Lobos gegaan, een natuurgebied aan de andere kant van Carmel waar je met de fiets helaas niet kon komen, tenzij je het lef hebt om gewoon langs de snelweg te fietsen (wat officiël dus wel mag 🙂 ) De foto’s vertellen meer dan een verhaal, maar in het kort: Supermooi uitzicht, zeehonden, vogels, paleizen…. wederom een prachtige dag.

Morgen op naar Yosemite!

Er is een eind gekomen aan ons verblijf in San Francisco, vanochtend om 9 uur per luxe slee naar de luchthaven gebracht en aldaar het vervoermiddel voor de komende week opgehaald, een hagelnieuwe Chevrolet Cruze. Voor een Amerikaan rijdt het best OK. (Zei het dat alles hakkie-takkie plastic is in die auto’s, ze missen echt de geraffineerdheid van europese auto’s, de cruisecontrol is niet  een subtiel knopje, maar gewoon een schakelknop vergelijkbaar met een lichtknop in Nederland… acceleren gaat wel, maar afremmen als je heuvelafwaarts gaat was toch iets teveel gevraagd, dat moet je toch handmatig doen 😀 )

Vanaf de luchthaven via de 101, 92 naar Highway 1 gereden, dit is de kustroute vanaf SF richting het zuiden, een echte aanrader, prachtige route door ongerepte natuur met een prachtig uitzicht op de kust.

Onderweg kom je allerlei mooie plekken tegen, veel strandjes, lagune’s, mooie natuur etc.

Het lijkt erop dat alle lokale boeren biologisch verbouwen, je kan ook praktisch bij elke boerderij lokaal verbouwd fruit en groente kopen, wij hebben heerlijke aardbeitjes gehaald bij een kleine boerderij… hoezo afrekenen bij een kassa trouwens, er staat gewoon een bakje waar je je geld in legt, hoezo vertrouwen! (De aardbeien waren overigens echt verrukkelijk, heerlijk zoet in het begin met een licht-zure nasmaak, factor 10 beter dan die massa-productie die je in de Nederlandsche supermarkt aantreft). Ook wel apart, je ziet vaak het verschijnsel “u-pick”, hier kan je dus zelf je fruit/groente van het land halen, waarmee je het tegen een gereduceerd tarief kan kopen.

Nadat we eerst bij de verkeerde Best Western probeerden in te checken kwamen we uiteindelijk toch bij de juiste aan, beetje afgelegen, enorm oud en versleten (de helft van het complex was al gestript om opgeknapt te worden), maar een prachtlokatie aan het strand. Vanaf het hotel hebben we ruim 7km langs het strand gelopen naar Monterey, alwaar we fietsen gehuurd hebben zodat we morgen een mooie route van 30km langs de kust kunnen fietsen. Dat je geen uitleg nodig hebt bij een fiets vinden ze vreemd, dat je geen helm wilt hebben kunnen ze bijna niet bevatten 🙂 (Blijkbaar zijn fietsers een soort van uitheemse soort aangeschoten wild). Tijdens de strandwandeling veel prachtige vogels gezien, van een ongedefineerde soort met lange snavel om kleine schelpdiertjes uit het water te pikken tot grote pelikaan-achtigen.

Langs het strand zie je ook her en der mooi gelegen huisjes, vlak aan de kust met een prachtig uitzicht.

In Monterey aangekomen de fietsen opgepikt, ijsje gehaald op de lokale Fisherman’s Wharf en een stukje langs het water gelopen. Het barst hier van de otters, zeeleeuwen en zeehonden. Sommige zeeleeuwen leken wel een show te geven voor voorbijgangers 🙂

De zeehonden waren iets luier aangelegd en lagen heerlijk te zonnen op de rotsen langs de kust.

Aan het eind van de dag hebben we echt de best bereide zalm OOIT gegeten bij een Hawaiiaans restaurantje (Hula’s), dit natuurlijk onder begeleiding van een heerlijke cocktail. Toen het donker begon te worden zijn we toch maar weer terug gegaan naar het hotel, aangezien de fietsen geen verlichting hebben. Onderweg genoten van de prachtig ondergaande zon en de mooie lichteffecten die dit gaf op het strand.

Vandaag alweer het laatste dagje SF, tijd gaat snel hier.

Eerst even onze verbrande huid goed insmeren, 27 graden en geen wolkje aan de hemel… ‘t voelt ook echt bijzonder warm (luchtvochtigheid is vrij hoog)

Vandaag op het programma: Ferry Building, shoppen en Golden Gate Park.

In Ferry building bij Acmo bread (Op advies van tripadvisor) wat lekkere broodjes gehaald, uitgebreide selectie en onze goedkeuring heeft het.

Miep & Peter, sitting in a tree… 🙂

Het park was “ietwat” groter dan verwacht, je kon er letterlijk uren in rondlopen. Binnen het park zijn universiteiten, kunstgallerijen etc. Wij zijn ook nog even de Japanese Tea Garden binnengelopen, we hadden binnen no-time een vriendje dat graag een stukje banaan mee at.

Voor ons eigen eten konden we kiezen uit een uitgebreide selectie vissen in de vijver 🙂

In het park kon je ook fietsen, segways en dergelijke huren, er leek een sterk verband te zijn tussen overgewicht en segway gebruik, icm de helmen een typisch Amerikaans gezicht… Voor als je met een groep bent en aardig wat bier ophebt kunnen wij je het volgende aanbevelen 😀

Onderweg kwamen we ook nog een beeld van Miguel Cervantes (Schrijver Don Quichot maar vooral begiftigd spreker) tegen, al vertelde hij niet bijzonder veel vandaag.

Nadat we terug waren in de binnenstad even gaan shoppen, de voorspelde temperaturen lagen zeker 10 graden lager, dus had ik geen korte broeken en dergelijke meegenomen. Voor 100 euro twee korte broeken, twee t-shirts en een polo… allemaal van A-merken… Spijkerbroeken die in NL rond de 100 euro kosten liggen hier voor ongeveer 35 euro in de schappen, ongelovelijk wat we in NL worden opgelicht door de kledingbranche. (Ik had toevallig laatst bij Tegenlicht gezien dat de duurste spijkerbroeken 1,80 euro kosten om te produceren, dus ook die 35 is al riant aan de prijs)

Melissa is al dagen op zoek naar zo’n typisch Amerikaanse brandweerwagen, maar iedere keer zaten we in een tram, of waren we net te laat. Vandaag dan toch nog eentje gespot *klik*

Imposant zijn ze, alhoewel mijn indruk is dat ze veel minder efficient zijn dan in NL, zo hebben ze geen eigen water aan boord en moeten ze zelfs voor een voertuigbrandje nog slangen aansluiten op brandweerkranen die je niet om de 10 meter aantreft….

Als afsluiter een heerlijke burger gegeten bij Pearls Deluxe Burgers, voor een paar dollar een overheerlijke burger met echt goed vlees gegeten.

Vanavond op tijd naar bed zodat we morgen op tijd terug kunnen naar de luchthaven, daar kunnen we de huurauto ophalen om te beginnen aan deel twee van de reis, een weekje met de auto…

Snelle (kort-door-de-bocht) impressie van San Francisco: Prachtige stad, veel historie in een relatief jong land, heerlijk eten, veel groen en prachtige Victoriaanse straten.  Wat wij een enorme verademing vonden was de grote hoeveelheid echt lokale winkeltjes, hierdoor was het straatbeeld zeer afwisselend en kom je allerlei bijzondere winkeltjes tegen. Men heeft ook beleid in de stad om de grote ketens buiten de deur te houden, wellicht ook iets voor Nederland?! Persoonlijk zou ik het wel prettig vinden, een winkelcentrum waar je gewoon  géén AH, Gall  & Gall, Etos, Blokker, Kruidvat en dergelijke aan zult treffen.

Als ik één negatief punt mag noemen: Je hebt er absurde hoeveelheden daklozen, je komt er elke 10 meter zeker een tegen en ze vragen allemaal om geld en sommigen benaderen je vrij agressief. Het geeft je een onveilig gevoel en ik raakte een aantal keren behoorlijk geïrriteerd. Zeker in het openbaar vervoer was het drama, in één busrit zeker 5 daklozen aan boord gehad, waarvan er vier stonken, één zat te schelden en één alleen in een soort van linnen onderbroekje binnenkwam…. Hoe verder de dag vordert hoe aanweziger ze zijn, met een lekker gevoel door de straten slenteren ‘s avonds en terrasjes meepikken zit er helaas dan ook niet in.  (buiten de echt drukke gebieden)

Vandaag op tijd opgestaan (6am) om een mooie volle dag San Francisco te bekijken, nou dat is gelukt 🙂 Reeds om 6 uur scheen het zonnetje en konden we in een shirtje naar buiten.

Eerst met de cable car naar Fisherman’s Wharf, daar een heerlijk ontbijt gehad (Het was even zoeken naar iets onder de 5000Kcal… ongelovelijk wat die Amerikanen eten in de ochtend)

Vervolgens de tickets opgehaald voor Alcatraz en de *ahum* totaal niet toeristische hop-on-hop-off busdienst.

Aangezien we anderhalf uur voor de eerste tour al aan de boulevard waren maar even rondgelopen, Melissa’s wansmaak voor auto’s werd uitermate goed gevoed: (Ja, Melissa is op schaal 1:1 afgebeeld 🙂 )

Bij de Golden Gate bridge aangekomen waren we de enigen die niet lui genoeg waren om met de bus over de brug te gaan, we zijn de 1,6 mijl gewoon gelopen en dat is het aanbevelen waard, mooi uitzicht en genoeg mooie plekken voor foto’s.

Oh, wel even opletten: Gelieve geen raketten van de brug te gooien 😀 (dit is een lichte overtreding)

Na een uurtje extra wachten door de verschrikkelijk betrouwbare bustijden (deze was een kwartier te vroeg) konden we vanaf de andere kant weer terug naar SF.

Vanaf de bus waanden we ons even in Rome…. of was het toch gewoon het Museum of Fine Arts.

Na afloop van de bustour zijn we rustig richting de boot naar Alcatraz gelopen. Een eiland met twee gezichten…

De ene is de maximum security gevangenis waar je niet al te graag verblijft:

De tweede was een prachtig natuurgebied, met mooie tuinen en enorme hoeveelheden vogels. (Alcatraz is vernoemd naar Los Alcatraces, meeuwen dus..)

Het is inmiddels half acht ‘s avonds, we zitten nog steeds vol van het ontbijt 🙂 Toch maar even snel een burgertje pakken om de hoek, op advies van een vriendelijke man uit Florida die ons veel bruikbare tips heeft gegeven.

Af en toe kom je overigens aparte situaties tegen, vandaag slechts 3 🙂

In de spits worden sommige stoplichten handmatig bediend door Traffic Agents, toen ik hem vroeg wat hij in vredesnaam aan het doen was begon hij een heel gepassioneerd verhaal over hoe hij zorgde dat de bussen toch door de spits konden komen 🙂

De lokale greenpeace had een vrouw in alleen een slipje en wat pleisters over de tepels afgevaardigd om het broeikaseffect uit te beelden, iets dat ze naar volle tevredenheid van het publiek deed, 1 minuut later stonden er al wat agenten bij die wellicht een andere opinie hadden 😀

Louitje Vuilton, blijkbaar een erg dure tassenmaker (Duizenden dollars voor een stukje leer met een hengsel), moet door de crisis ook bezuinigen op hun transportdienst:

Vanochtend door een buurman om 5:30 op het station afgezet. Het was bijzonder druk 🙂

Een klein uurtje later op alweer op Schiphol, via de priority queue door de controles heen en rond 9:00 konden we het vliegtuig in. Op zoek naar de compacte World Businessclass stoelen van “slechts” 2.07mtr lang 🙂

Een krap uurtje later was het tijd  voor voedsel, maar dan van een iets ander niveau dan wij gewend zijn tijdens een vlucht 😀

En met keuzes.

Vanzelfsprekend gewoon stalen bestek en gewoon glas ipv plastic.

Lekker eten, stoel helemaal horizontaal zetten en lekker tukken. (Uit eindelijk slaap je toch niet heel veel, maar het was wel uberrelaxed)

Bij aankomst was Melissa wat nerveus over de controles, naar aanleiding van wat je op TV ziet plus de spookverhalen… maar we waren dus in 3 minuten door alle checks heen. (Dit kostte mij in NY 2 uur…)

Op naar hotel, inchecken maar…

Aangezien we nogal brak waren hebben we hierna niet veel meer gedaan. Nog wel even met de Cable Car naar Fisherman’s Wharf.

Lekker visje gegeten aldaar… en alvast een foto op afstand gemaakt van de Golden Gate Bridge.
Deze gaan we morgen bezoeken, samen met Alcatraz.

Al met al prima dag en wat went dat business class snel zeg… zal een flinke deceptie worden op de terugreis.

Vanochtend tijd om in te checken, log in op de website van KLM en opeens verschijnt er een mooie aanbieding om voor niet al teveel te upgraden naar Business Class.

(Vermoed dat het vliegtuig overboekt is, dan willen ze mensen nog weleens aanbieden om tegen sterk gereduceerd tarief te upgraden)

In het kader van “omdat het kan” hebben we besloten om van onze dwangbuis-economy-stoelen te verkassen naar 2,07mtr ruimte, stoelen die volledig plat kunnen, heerlijk eten & drinken, voorrang bij de paspoortcontroles, bagage-afgifte etc etc.

Yeehaa, dat wordt in ieder geval relaxed aankomen 🙂